Praktijk Viriditas

Vandaag een ijzersterk stuk in Trouw van filosoof Sabrina Coninx. Zij stelt dat de zoektocht naar lichamelijke oorzaken van chronische pijn vaak meer kwaad dan goed doet. Zij pleit voor een pijnvriendelijke maatschappij die het lijden op andere manieren verlicht. ‘In ons land hebben we een diepgewortelde overtuiging dat pijn wijst op een fysieke afwijking bij zowel mensen die pijn ervaren als de medici en andere behandelaren waarmee zij in contact komen. Deze overtuiging leidt tot een soort Odyssee, een queeste naar de lichamelijke oorzaken van pijn. Dus gaan mensen van scan naar bloedtest naar scan en nog een scan. Bij de meeste mensen boven de dertig vind je al snel afwijkingen in het lichaam als je lang genoeg zoekt. Alleen houden die niet altijd verband met de pijn. Deze vruchteloze zoektocht vergroot in veel gevallen het lijden, door frustratie en een gebrek aan controle. “Gelukkig is er lichamelijk niets mis”, kan de pijnervaring van een patiënt bagatelliseren.’

Ik herken dit in mijn praktijk. Mensen hebben vaak al een heel traject achter de rug bij verschillende specialisten voordat ze in mijn praktijk terecht komen. Een client verwoordde het onlangs heel treffend: ik ben altijd bezig met mezelf te repareren, alsof ik met mijn pijn niet goed genoeg ben. Pijn voortkomend uit trauma of rouw ís niet weg te poetsen, we mogen een manier vinden om te leven met die pijn. Therapie kan helpen een zinvol leven vorm te geven mét de pijn. Dit is verre van makkelijk maar biedt wel perspectief en hoop.

“Ik vecht tegen mijn verslaving.” Deze zin hoor zowel in mijn praktijk als privé heel regelmatig. Ik zie dan een arena voor me waarin jij als persoon tegenover je verslaving staat. Misschien ben je zwaar bewapend, misschien voel je je naakt en onbeschermd. Hoe zou het voelen om dit beeld te veranderen, jezelf zo te positioneren dat je naast je verslaving komt te staan. Wat doet dat met jou? Met de verslaving?

Vandaag koos mijn onderbewuste voor mij het krachtdier Kraai uit de kaartenset. En ik reageerde: dankjewel, welkom terug. Ik heb eerder over de kraai geschreven, over haar uitstekende toegewijde ouderschap. Maar vandaag omdat ik een vraag aan het universum stelde over mijn eigen ontwikkeling. Kraai staat voor samenwerken met de geestelijke wereld. Contact met het onzichtbare in deze wereld, met de energie, met intenties, met gedachten, met verlangens, met gidsen. “De kraai is wijs. Hij weet, ziet, hoort, voelt en soms ruikt hij dingen, die nog niet in de werkelijkheid zijn gemanifesteerd,” zegt natuurlezer Karen Bos. En door Kraai weet ik wat ik wat mijn volgende studie zal zijn: Cranio-sacraal therapie. Wordt vervolgd…

In de huidige bioscoopfilm It ends with us zegt de hoofdpersoon Lily: “We break the pattern or the pattern breaks us…” Die uitspraak raakte me , maar niet alleen omdat het waar is, ook omdat ik dankbaarheid voel naar de oude patronen. Die hoeven eigenlijk helemaal niet gebroken te worden, maar liever herkend en erkend. Dat voelt veel liefdevoller…. Soms dient een oud patroon ons namelijk best in het heden. Het gaat erom dat we zelf kunnen kiezen: dat we uit vrije wil kiezen in plaats van dat het patroon automatisch in werking treedt.

Vanmorgen kwam er een natuurwens uit: ik zag een molshoop ontstaan! De grond vloog in het rond en in een glimp zag ik de sterke graafpoten van de mol. Al wandelend met mijn hond mijmerde ik over deze ontmoeting met een dier wat zich zelden tot nooit laat zien. Wat kan ik leren van de mol? Een dier dat ondergronds leeft, gangen graaft en bodemdiertjes eet. Dat ik mijn eigen leven vorm mag geven, dat ik mijn eigen gangenstelsel mag graven, dat wat begraven is omhoog gewerkt mag worden en lucht mag krijgen, dat verblijven in het donker ook veilig kan zijn, dat alles begint bij een stevige maar losse bodem. Dank mol!

Vandaag las ik op een website de zin ‘De deur staat altijd open, ook om te gaan’ en ik bemerkte direct een gevoel van vrijheid in mezelf. Wat fijn, ik mag altijd naar binnen stappen maar ik mag ook gewoon weer gaan als ik dat wil. Wat een mooie toevoeging. Het doet me denken aan hoe puur kinderen bewegen in hun sympathieën en antipathieën: ze komen naar je toe als ze zich prettig bij je voelen maar lopen ook net zo makkelijk weer weg als ze er klaar mee zijn, soms zelfs met een welgemeend “Jij bent stom.” Wij volwassenen zitten vaak vast in beleefdheden en aangepast gedrag, zeker de pleasers en perfectionisten van deze wereld. Neem deze zin eens met je mee de komende tijd ‘De deur staat altijd open, ook om te gaan’ en ervaar eens bij jezelf hoe jij gaat en staat in deze wereld. Vanuit vrije wil of vanuit de wens het goed te willen doen voor een ander? En misschien wel vanuit beide?

Het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen. In mijn praktijk nodig ik je uit om eens in alle rust stil te staan, kalmpjes 180 graden te draaien en met nieuwsgierige ogen jouw levenspad tot nu toe te bezien. Welke rode draden zijn er? Welke impactvolle gebeurtenissen hebben de koers van jouw leven veranderd? Waar nam je zelf actief het voortouw? Waar heb je je laten leiden? Wie waren helpers op je weg? Waar ben je gevallen en wat maakte dat je weer opstond? Wat deed je voor jezelf? En wat voor een ander? Wanneer was er wind in je zeilen? Wanneer windstilte? Deze vragen stellen, de antwoorden in je laten groeien en de tijd nemen om jouw unieke weg te aanschouwen, is in mijn optiek een levensopdracht. Zo leren we onszelf kennen en kunnen we steeds beter keuzes maken in het leven. Dit is de basis van zelfzorg.

We kennen Einstein natuurlijk allemaal van E=MC2 maar de man was natuurlijk veel meer dan dat. Zo is de volgende wijze uitspraak ook van hem:

“De intuïtie is een godsgeschenk, de ratio een dienaar; ergens in de tijd hebben we met elkaar een samenleving gecreëerd waarin we de dienaar zijn gaan aanbidden en het geschenk zijn vergeten.”

In mijn praktijk leer ik veel van mijn cliënten en les nummer 1 is dat het met de intuïtie vaak wel goed zit, veel beter dan mensen vermoeden. De tijd nemen om naar binnen te keren en te luisteren; dat is wat we nodig hebben in deze haastige wereld. Antwoorden liggen daar gewoon rustig op ons te wachten.

Vandaag zag ik in het prachtige interviewprogramma De Verwondering het gesprek met Maartje Swennen. Zij stelt dat wij in de westerse wereld leren onszelf te verlaten en goed zijn geworden in alleen ons hoofd te bewonen. Dat kan ik beamen, zowel in mijn eigen biografie als in de levensloop van vele van mijn cliënten. We worden ons hoofd en voelen niet meer, er ontstaat een afgescheidenheid.

Maar niet volledig want ergens herinneren we ons dat we meer zijn dan een hoofd, dat we gemaakt zijn om liefde te geven en te ontvangen, dat we precies goed zijn zoals we zijn. Dat is de ingang die ik in de gesprekken met mijn cliënten probeer te vinden. Zelfliefde heelt en maakt minder afhankelijk van de goedkeuring van anderen.