‘Vertroostingen’ van pyschiater/psychotherapeut Dirk de Wachter met wonderschone teksten over verdriet, rouw en uiteindelijk troost. ‘Verdriet is een ding met stekels’.
‘Wat je van bloed weet’ van Thomas Huff: een prachtig boek waarin duidelijk wordt hoe jeugdtrauma’s doorwerken in het volwassen leven en hoe dat voor ieder kind in hetzelfde gezin anders kan zijn.
‘De 5 kindconclusies’ van Lisette Schuitemaker: over belemmerende (gedachte)patronen die ontstaan in onze kindertijd en die in ons volwassen leven voor ongemak, verdriet, angst en stress kunnen zorgen. En ook over hoe hiervan los te komen.
‘De gezichten’ van Tove Ditlevsen: in dit boek verliest de hoofdpersoon de grip op de werkelijkheid maar wordt het nergens onwerkelijk waardoor je je constant afvraagt wat de grens is tussen geestelijk gezond en ongezond.
‘Mindfulness in alle eenvoud’ van Henepola Gunarantana: zelden een toegankelijker boek gelezen over mediteren.
‘Sofasessies: hoe therapie mij niet heeft geholpen en vooral waarom niet’ van Marian Mudder: een verkenning langs allerlei therapievormen op een heerlijk humoristische wijze beschreven.
‘Je bent je eigen medicijn’ van Judith Deckers-Kocken: over herwinnen en hervinden van de eigen autonomie, het loskomen uit het patiënt-zijn.
‘Doet sneeuw pijn’ van Caroline Spaans: een heel oprecht boek over je weg vinden in het land van rouw.
‘Winteren’ van Katherine May: als je behoefte hebt aan je afzonderen in een moeilijke tijd.
‘Huidhonger’ van Gemma Boormans: over het verlangen naar fysiek contact bij (on)gewenst alleen zijn.
