Vandaag las ik op een website de zin ‘De deur staat altijd open, ook om te gaan’ en ik bemerkte direct een gevoel van vrijheid in mezelf. Wat fijn, ik mag altijd naar binnen stappen maar ik mag ook gewoon weer gaan als ik dat wil. Wat een mooie toevoeging. Het doet me denken aan hoe puur kinderen bewegen in hun sympathieën en antipathieën: ze komen naar je toe als ze zich prettig bij je voelen maar lopen ook net zo makkelijk weer weg als ze er klaar mee zijn, soms zelfs met een welgemeend “Jij bent stom.” Wij volwassenen zitten vaak vast in beleefdheden en aangepast gedrag, zeker de pleasers en perfectionisten van deze wereld. Neem deze zin eens met je mee de komende tijd ‘De deur staat altijd open, ook om te gaan’ en ervaar eens bij jezelf hoe jij gaat en staat in deze wereld. Vanuit vrije wil of vanuit de wens het goed te willen doen voor een ander? En misschien wel vanuit beide?
