Praktijk Viriditas

Vandaag kwam ik er samen met mijn cliënt achter dat zwaarte soms niet losgelaten kán worden. Dan dient het je blijkbaar nog op dit moment. Met je verstand kun je dan bedenken: ik moet die ervaring of die pijn loslaten om verder te kunnen. Echter, net zoals gras niet groeit door eraan te trekken, kunnen we ook niet met ons hoofd bepalen wat er losgelaten mag worden. Het lichaam neemt daarin de leiding. Dat geeft heel zuiver aan wanneer het tijd is en wanneer dus nog niet. Het is een enorme bevrijding om dit werkelijk te ervaren en er zit dan dus niets anders op dan gewoon maar kalmpjes te volgen…. Het hoofd achterin de bus, het lichaam aan het stuur.

Van crisis naar kans,
van buiten naar binnen,
van vasthouden naar loslaten,
van angst naar verlangen,
van nemen naar geven,
van moeten naar mogen,
van hebben naar zijn.

RJH

Ik omring mij vandaag
met de kracht van de hemel,
het licht van de zon,
de glans van de maan,
het fakkelen van het vuur,
de vaart van de wind,
de stevigheid van de aarde,
de vastheid van de rotsen
en de vriendelijkheid van alle wezens
in en om de aarde.
In de naam van de god en de godin
zo is het,
zo is het,
zo is het.

Afgelopen weekend was ik op Texel. Dik ingepakt genoot ik van de koude wind, de vele krokussen en de piepjonge lammetjes. Het eiland ken ik goed, ik heb er gewoond tijdens mijn studie. Uit die tijd (eind jaren 90) herinner ik me vele vele weidevogels op mijn lange fietstochten. Ik woonde in oost en werkte in west en op iedere fietstocht zag ik bijzondere vogels: een grutto die me zijn naam toeriep vanaf een paaltje, stuntende kieviten in de lucht, om elkaar heen draaiende kiekendieven en prachtige weiden vol bloemen. De lucht was altijd vol met geluiden. Afgelopen weekend telde ik slechts enkele kluten, zag ik 1 kiekendief en waren de grutto’s nergens te bekennen. Ook viel het me op dat het eiland ongelooflijk veel vakantiehuizen rijker is geworden. Zucht, daar gaan ruimte, stilte en diversiteit. Het is makkelijk om somber te worden bij deze teloorgang en verlies van soorten. Het is is moeilijk om het licht te blijven zien, om te speuren naar vitaliteit, veerkracht, levenslust… toch probeerde ik dat en werd ik verrast door de mooie vogelinitiatieven aan de waddendijk in de vorm van gecreëerde rustplekken met strandjes en watertjes. Ik zag slobeenden, vele rotganzen en talrijke bergeenden. En op de terugreis naar huis, op het vasteland nabij Den Helder ineens een grote groep grutto’s: mijn hart maakte een sprongetje! Ze zijn er nog. Ze houden stand. Het kost moeite, maar blijf het mooie en het lichte zien!

Het licht is rond

Het licht is rond en rolt naar alle kanten
de bergen op en af, de dalen door,
de wezens in en uit en langs de planten
stijgt het de bomen in en gaat het alles voor.
Waarheen? Ik vraag dat niet, ik kom, ik ga,
omdat mijn handen en mijn voeten,
mijn ogen en mijn hart zo moeten
en ik het licht nu eenmaal zo versta.

– gedicht van Pierre Kemp

Gedrag veranderen is ongelooflijk moeilijk, zelfs als je het graag wilt. Ingesleten patronen met oud gedrag zijn er namelijk niet voor niets. Ooit heb je ze ontwikkeld om overeind te blijven of om letterlijk te overleven. Ingesleten patronen vormen jouw comfortzone waar je je veilig waant. Echter, op een zeker moment in je leven komen er barsten in jouw bekende vertrouwde wereld en merk je dat het ‘oude gedrag’ niet langer oplevert wat het altijd opleverde. Ik noem dit een ontwaak-moment: alsof je wakker wordt en ineens glashelder ziet hoe je bijvoorbeeld je werk altijd op nummer 1 zet. Of dat je merkt dat je het voor iedereen altijd goed wilt doen en daarbij jezelf volledig over het hoofd ziet. Ik werk graag met mensen in deze ontwaak-momenten. Het is mooi om getuige te mogen zijn van het ontdekken en formuleren van nieuw passend gedrag, volgend op wakkere inzichten. Een gedragsverandering gaat niet zonder slag of stoot. Er is zelfreflectie en moed voor nodig, maar als het dan lukt….. dan straalt er bijna iets magisch doorheen. De timing van verandering luistert heel nauw…. en net zoals dat je niet aan gras kunt trekken om het te laten groeien, laten inzichten en gedragsveranderingen zich ook niet opjagen.

Vandaag stormt het in Nederland. Met een schuin oog kijk ik naar de bomen in mijn straat en wens dat ze stevig geworteld zijn zodat ze tegen een windstootje kunnen en overeind blijven. De hittegolf van augustus heeft veel bomen verzwakt waardoor ze minder veerkrachtig kunnen reageren op windvlagen. Zo is het ook met ons mensen: als wij niet voor onze wortels en stevigheid zorgen kunnen we niet omgaan met tegenslag, worden we om het minste of geringste uit het lood geslagen.

Hoe je goed voor jezelf zorgt is voor ieder mens anders. Als we kijken naar bomen dan zijn zonlicht en water essentieel qua voeding, maar ook ruimte, goede grond en steun van andere planten zijn nodig. Wat vormt het zonlicht en het water voor jou? In hoeverre sta jij in de voor jouw passende grondsoort? Heb je genoeg ruimte om je heen om te groeien? En hoe is de steun georganiseerd?

Vandaag liep ik met een van mijn cliënten door het bos. Het had net geregend, de bomen druppelden nog na, het rook fris, het groen was nog groener, er was veel lucht. Dat deed mijn cliënt zichtbaar goed. We spraken over de vraag of je je als kind ooit op een gelijkwaardige volwassen manier tot je ouders kunt verhouden. Als kind wil je geliefd, gezien en gewaardeerd worden door je ouders. De loyaliteit gaat ver, zo ook de neiging je te moeten verantwoorden voor je keuzes. Wanneer houdt dat verantwoorden op? Wanneer is het genoeg? Wanneer kun je het omdraaien en hardop uitspreken dat jouw ouders iets aan jou te verantwoorden hebben? Mijn cliënt kon dat vandaag prachtig verwoorden, het maakte hem lichter en ik mijmer er nu over na… hoe verhoud ik me als volwassen kind tot mijn ouders?

Met mijn 45 jaar vind ik het nog steeds heerlijk om te horen dat mijn ouders trots op me zijn of vinden dat ik iets goed heb gedaan. Ik trek me hun mening aan en heb tegelijkertijd een punt bereikt waarop ik ervaar dat ik niet in alles hetzelfde hoef te zijn, dat ik een eigen pad bewandel. Ik besef: ik ben wie ik ben dankzij en ondanks mijn ouders.

Familieverbanden

Naast het vlakke gladde meer
blauw en roze als een maansteen
staat het rechte bos van riet,
elke halm een groene speer,
elke speer staat slank alleen
met een dun vernis van licht.
Licht en schaduw bewegen niet.

In de hemel hangen zware
violet gekleurde wolken.
Niets verraadt de gele schare
vogels, die het riet bevolken.

Dan splijt met een verblindend licht
de hemel open en slaat dicht
met een donderende slag….
Als in een donkere smederij
spatten uit het rieten bos
vonkenregens vogels los
een zwerm van duizend vurige vlerken
stuift geel omhoog in ’t sombere zwerk en
een ziedend hoog gezang breekt vrij.

Mijn hart werd plotseling wit en heet
’t was of ik zelf werd omgesmeed.
Ik heb het angstig ondergaan
ik kwam er sterk en nieuw vandaan.

‘Onweer in het moeras’ van Maria Vasalis